Cumhuriyet’in ilk yılları, Ankara’da bir “apartıman”… Ayaşlı İbrahim Efendi, bunun bir b?l?ğ?n? tutmuş ve oda oda kiraya veriyor. Bu dokuz odayı kiralayanlarsa; bek?rı, evlisi, memuru, iş?isiyle birbirinden akla kara kadar farklı insanlar… Mutfağı, ayakyolu bir bu k???c?k yerde yaşamanın doğal sonucu, kimsenin mahreminin, sırrının kalmaması… Birinin bildiği yarın hepsinin dilinde… Esendal, romanda adı ge?meyen gen? bir banka memurunun g?z?nden, ?deta bir kamera tarafsızlığıyla bakıyor bu insanlara… Ve karakterlerin her biri tek başına romanı alıp g?t?rebilecek g??teyken, elindeki malzemeyi ?ylesine ustalıkla kullanmış ki kimse eksik ya da fazla g?r?nm?yor sayfalar arasında. Son kertede, buruk bir tadı var romanın… İnşa edilmeye ?alışılan ulus kimliğiyle, imparatorluk bakiyesi kozmopolit bir toplumun benzemezliği o kadar aşik?r ki… Oturduk, biz namuslu insanlar; zamanın k?t?l?ğ?nden, ahlak d?şk?nl?ğ?nden, yana yana şik?yetler ettik, Faika’ya, ablasına acıdık; Ayaşlıya, Fuat’a kızdık… B?yle konuşmak da bir ihtiya? mı? Bilmem, belki o ?ekiştirdiğimiz adamlar da bizim gibi oturup ortalığın ahlaksızlığından şik?yet ederler!
Нажми для увеличения фото
