İkimiz de bir ?nceki asrın insanı olmakla, son insanlar olmakla bu aşka layık g?r?ld?k. Birbirimizle ?d?llendirildik, ?ağcıl oyuncaklardan uzak durduğumuz i?in. Sosyal medya denen ??pl?kte elimizi ayağımızı kirletmeyişimize hi? girmiyorum bile… Son insanlar. Konuşmak i?in yan yana gelen. Bir k?ğıt alıp vererek bilgiyi paylaşan, toprak ve taş ?zerinde, kendi ayakları ?st?nde buluşan. Bir ırmak kıyısındaydın ilk g?rd?ğ?mde seni. Bir ırmak kıyısına yakışıyordu duruşun. Karşıdaydın, benim ırmağımın kıyısında, tam karşımda. Suyun ?st?nde y?r?yen İsa gibi ge?tin benim yakama, ayakların ıslanmadan. Yere basmadan hi? ayakların. Bir semahta gibiydin, ?ark hareketini zihnim tamamlıyordu, b?y?k bir devran vardı y?r?y?ş?nde, kanın damardaki deveranını andırıyordu. Sen y?r?yordun, kan y?r?yordu yery?z?n?n kuruyan damarlarına, kalbimin aort damarına. Benim yakama ge?iyordun, yakamı ilk defa bırakıyordu yalnızlık. D?ş?yordu yakamdan bin bir ş?phe. Sıyırıyordum yakamı ?l?mc?l endişelerden.
